Nietradycyjną metodą jest również tzw. koszenie zimowe. W ostatnich latach warunki są dla niej idealne, bo zimą nie ma tak dużo śniegu. Takie zabiegi pomagają dużej liczbie roślin, które mają więcej miejsca na własny wzrost.
Nietradycyjną metodą jest również tzw. koszenie zimowe. W ostatnich latach warunki są dla niej idealne, bo zimą nie ma tak dużo śniegu. Takie zabiegi pomagają dużej liczbie roślin, które mają więcej miejsca na własny wzrost. Niektóre gatunki roślin kwitną dopiero na przełomie lipca i sierpnia, np. macierzanka. Pierwsze koszenie odbywa się zwykle pod koniec maja lub w czerwcu, ale wtedy niektóre gatunki roślin na łące dopiero zaczynają kwitnąć lub nawet nie mają kwiatów. Na obszarach nieskoszonych inne gatunki roślin mogą dojrzewać i siać.
Jeśli łąka jest koszona w kilku terminach, w różnych stadiach wzrostu i rozwoju utworzy się mozaika drzewostanu łąkowego. Pozwoli to nie tylko na dojrzewanie i dojrzewanie większości gatunków roślin, ale także zapewni dużej liczbie owadów stały dopływ nektaru, roślin pokarmowych, schronień, miejsc rozrodu czy miejsc noclegowych. Na łące zostawiamy od 10 do 30% drzewostanu łąkowego. Dlatego w większych miejscowościach koszenie planuje się co najmniej w trzech terminach od końca maja do końca września lub można zastąpić koszenie jesienne koszeniem zimowym. Pominięte miejsca zmieniamy z każdym koszeniem lub kolejnym sezonem. Nie zaszkodzi to znacząco roślinom, a wpływ na faunę i florę łąk jest bardzo znaczący.
Odpowiednim kształtem dla obszarów niekoszonych jest pas (szerokość min. 5–10 m), który pokrywa najszerszy zakres warunków siedliskowych na łące, a tym samym pomaga chronić jak najszerszy zakres występujących organizmów. Zamiast pasów na dużych łąkach możemy zastosować naprzemiennie skoszone i nieskoszone klocki. Szczególnie mile widziane są nieskoszone obszary na źródliskach, terenach podmokłych, wzdłuż lasów, na południowych zboczach, łąkach bogatych w zioła lub naturalnie rzadka roślinnością. Ważne jest, aby co roku zmieniać obszary nieskoszone, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się gatunków ekspansywnych i inwazyjnych.
Jednocześnie przy koszeniu na dużą skalę zmienia radykalnie warunki mikroklimatyczne – wahania temperatury czy wilgotności gleby narastają poza drzewostanem łąkowym. Dzięki koszeniu mozaikowemu woda jest lepiej zatrzymywana w glebie, czyli w całej miejscowości. Roślinność wyższa wysycha mniej w okresach suszy, dzięki czemu gleba lepiej absorbuje opady.